Sonke J.J.

Ir. J.J. (Jan Jaap) Sonke (*1945) begon in het roerige jaar 1969, na het behalen van zijn HTS-diploma werktuigbouwkunde en twee jaar vrijwilligerswerk in de Keniaanse koffie-industrie, met de studie bouwkunde. Hij was getrouwd en had twee kinderen, dus van het gewone studentenleven maakte hij niet veel mee. “Na een tijdje had ik geen geld meer en ben ik twee jaar fulltime gaan werken.” Toen hij daarna een beurs kon krijgen pakte hij de draad weer op. “Voor mijn afstudeeronderwerp kwam ik terecht bij een ontwerp van een missionaris, pater Meijer. Die had in Afrika bedacht dat een handgemaakte steen van klei met lego-achtige noppen goed in ontwikkelingslanden gefabriceerd zou kunnen worden. Er werd met steun van het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking een project opgezet en men zocht een student die het ontwerp op haalbaarheid wilde bestuderen en eventueel verder ontwikkelen.” Sonke ging voortvarend aan het werk, begeleid door lector ir. M.E. Zwarts, prof.ir. P.C. Kreijger en wetenschappelijk medewerker ir. J. Westra. Toen hij in 1975 afstudeerde was de conclusie dat zo’n noppensteen weliswaar een aardig idee was, maar veel te academisch. “Het was een prima project om mijn hersens op te breken en ik heb er veel van geleerd, maar het was duidelijk dat die noppen in de praktijk helemaal niets toevoegden. De leemlaag die ze in Afrika gebruiken, was net zo efficiënt om stenen bij elkaar te houden.” Praktijkervaring kon Sonke meteen na zijn afstuderen opdoen, want hij had via een ontwikkelingsorganisatie het aanbod gekregen om in Malawi te komen werken. “Ik stapte uit het vliegtuig, snoof de lucht op en kuste de grond. Ik voelde me er meteen thuis.” Hij begon als ''building & business adviser ''in het voormalige Britse protectoraat waar twaalf miljoen mensen wonen en startte later zijn eigen architectenbureau.  

Ir. J.J. (Jan Jaap) Sonke (*1945) begon in het roerige jaar 1969, na het behalen van zijn HTS-diploma werktuigbouwkunde en twee jaar vrijwilligerswerk in de Keniaanse koffie-industrie, met de studie bouwkunde. Hij was getrouwd en had twee kinderen, dus van het gewone studentenleven maakte hij niet veel mee. “Na een tijdje had ik geen geld meer en ben ik twee jaar fulltime gaan werken.” Toen hij daarna een beurs kon krijgen pakte hij de draad weer op. “Voor mijn afstudeeronderwerp kwam ik terecht bij een ontwerp van een missionaris, pater Meijer. Die had in Afrika bedacht dat een handgemaakte steen van klei met lego-achtige noppen goed in ontwikkelingslanden gefabriceerd zou kunnen worden. Er werd met steun van het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking een project opgezet en men zocht een student die het ontwerp op haalbaarheid wilde bestuderen en eventueel verder ontwikkelen.” Sonke ging voortvarend aan het werk, begeleid door lector ir. M.E. Zwarts, prof.ir. P.C. Kreijger en wetenschappelijk medewerker ir. J. Westra. Toen hij in 1975 afstudeerde was de conclusie dat zo’n noppensteen weliswaar een aardig idee was, maar veel te academisch. “Het was een prima project om mijn hersens op te breken en ik heb er veel van geleerd, maar het was duidelijk dat die noppen in de praktijk helemaal niets toevoegden. De leemlaag die ze in Afrika gebruiken, was net zo efficiënt om stenen bij elkaar te houden.” Praktijkervaring kon Sonke meteen na zijn afstuderen opdoen, want hij had via een ontwikkelingsorganisatie het aanbod gekregen om in Malawi te komen werken. “Ik stapte uit het vliegtuig, snoof de lucht op en kuste de grond. Ik voelde me er meteen thuis.” Hij begon als ''building & business adviser ''in het voormalige Britse protectoraat waar twaalf miljoen mensen wonen en startte later zijn eigen architectenbureau.