Michielsen A.

Naast mijn werk op de TU/e sta ik ook achter de bar in een rustige kroeg in het centrum van Eindhoven met een heel gevarieerd publiek.Van de directeur van het Van Abbemuseum tot studenten. Soms komt er wel eens een TU/emedewerker binnenwandelen. Ik vind het grappig om te zien hoe ze dan in een andere rol verzeilen. Ik kom ook wel eens mensen tegen in de Effenaar die heel verrast zijn om mij daar te zien. Soms zie ik daar studenten die zich op de Universiteit heel stilletjes gedragen. Ik kan echt ontroerd raken als ik zo’n jongen op de dansvloer helemaal los zie komen en zie genieten van de muziek. Dat gebeurt ook in het Gaslab. Daar treden vaak studentenbandjes op. Ik vind het geweldig dat er op zo’n avond iemand achter de microfoon gaat staan, die je herkent als een verlegen type. Met die microfoon in zijn hand blijkt hij daar geweldige humoristische rapteksten voor te kunnen dragen. Daar kan ik soms een traantje bij wegpinken. In de loop der jaren zijn de studenten wel veranderd. Ik heb tien jaar met mijn collega Loes met enorm veel plezier in het Auditorium gewerkt en we noemden dat gebouw het ''Amsterdam ''van de TU/e, omdat er altijd van alles te doen was. SG organiseerde er vroeger in de lunchpauze popconcerten; moesten we aan de kassa liplezen om te begrijpen wat mensen vroegen. Maar ik vond dat super want ik ben een muziekfan. We hadden ook veel contact met studenten. Met de tempobeurs verdween de eeuwige student. Dat leverde in korte tijd een groot aantal afstudeerrecepties op, soms van mensen die hier al tientallen jaren rond hadden gelopen. In één geval was er een ceremonie waarbij er vijfenzeventig studenten tegelijk afstudeerden. Studenten hadden vroeger meer tijd om er dingen bij te doen. Het is in de loop der jaren allemaal veel gejaagder geworden. De invoering van de laptop heeft in het Auditorium veel veranderd. In 1998 verschenen daar ineens die werkplekken aan de ramen, waar studenten konden inloggen. Soms kwam je binnen en zat iedereen met zijn rug naar je toe naar die schermpjes te turen. Als we dan een student aan het schrikken wilden maken, zeiden we: “Nou jongen, mag je daar wel van je moeder naar kijken?” En dan ging ''poing ''snel het schermpje uit. Omdat ze nu overal draadloos kunnen inloggen, zijn die werkplekken weer erdwenen. En eerlijk gezegd vind ik dat heel positief, want je ziet in het Auditorium nu weer veel meer mensen met elkaar praten.