Inwendige mens

=== Mensa ===

=== Mensa ===

----

----

Studenten konden vanaf 1964 aan tafel in de mensa aan de Parklaan. Maar generaties studenten en medewerkers vereenzelvigen het begrip mensa toch vooral met de Bunker aan de Kennedylaan, waar [[Quirijnen C.A.M. | C.A.M. (Cyrille) Quirijnen]] de eerste bedrijfsleider werd. Bonnetjes kopen, in de rij aanschuiven en minstens nóg een keer terug voor een ''re-fill. ''Voor alumnus dr.ir. [[Kivits H.P.M. | Henk Kivits]] was eten met vrienden in de mensa in zijn studententijd vaste prik. “Iedere donderdagavond gingen we naar de AOR. Eerst nasi eten in de mensa, drie keer bijscheppen en daarna kaarten.” Uit een enquête onder de bezoekers blijkt dat maar liefst twintig procent van de bezoekers er in 1974 vijf keer per week komt eten. Morren over de kwaliteit van het menu hoort er bij. De koks doen echter voortdurend hun best om culinaire trends in hun dagelijks aanbod op te nemen. Niet gemakkelijk, wanneer je voor duizend mensen moet koken. In 1975 verschijnen er biologisch-dynamische en vegetarische gerechten op het menu; gasten kunnen zich te goed doen aan kervelsoep, zilvervliesrijst op Chinese wijze bereid en yoghurt met havervlokken. De groente komt van de alternatieve tuinbouwers van de Kleine Aarde in Boxtel. Als gevolg van de drastisch gestegen groenteprijzen wordt de prijs van een complete mensamaaltijd per september 1976 verhoogd naar drie gulden en vijfenzeventig cent. Door het teruglopend aantal studenten wordt de mensa dat jaar geconfronteerd met een nadelig saldo van vijftigduizend gulden. De Stichting Studentenvoorzieningen Eindhoven vult het tekort aan. Met ups en downs blijft het restaurant nog bijna een kwart eeuw open, maar in januari 2002 sluit de mensa voorgoed de deuren. Er is niet meer genoeg animo bij studenten om de eetgelegenheid in de Bunker draaiende te houden. De Universiteit past voor elke verstrekte maaltijd van acht gulden hetzelfde bedrag bij. En in de loop der jaren heeft de mensa er onbedoeld een sociale functie bij gekregen: veel oudere alleenstaanden prikken een vorkje mee. “Jammer”, zegt chefkok Claude Koopmans over de beslissing, maar hij is ook realistisch. “Er komen hier tegenwoordig nog maar zo’n tweehonderdvijftig studenten eten per dag. Ze kunnen tegenwoordig overal eten voor weinig geld. En ze zitten hier maar in een zaaltje.”

Studenten konden vanaf 1964 aan tafel in de mensa aan de Parklaan. Maar generaties studenten en medewerkers vereenzelvigen het begrip mensa toch vooral met de Bunker aan de Kennedylaan, waar [[Quirijnen C.A.M. | C.A.M. (Cyrille) Quirijnen]] de eerste bedrijfsleider werd. Bonnetjes kopen, in de rij aanschuiven en minstens nóg een keer terug voor een ''re-fill. ''Voor alumnus dr.ir. [[Kivits H.P.M. | Henk Kivits]] was eten met vrienden in de mensa in zijn studententijd vaste prik. “Iedere donderdagavond gingen we naar de AOR. Eerst nasi eten in de mensa, drie keer bijscheppen en daarna kaarten.” Uit een enquête onder de bezoekers blijkt dat maar liefst twintig procent van de bezoekers er in 1974 vijf keer per week komt eten. Morren over de kwaliteit van het menu hoort er bij. De koks doen echter voortdurend hun best om culinaire trends in hun dagelijks aanbod op te nemen. Niet gemakkelijk, wanneer je voor duizend mensen moet koken. In 1975 verschijnen er biologisch-dynamische en vegetarische gerechten op het menu; gasten kunnen zich te goed doen aan kervelsoep, zilvervliesrijst op Chinese wijze bereid en yoghurt met havervlokken. De groente komt van de alternatieve tuinbouwers van de Kleine Aarde in Boxtel. Als gevolg van de drastisch gestegen groenteprijzen wordt de prijs van een complete mensamaaltijd per september 1976 verhoogd naar drie gulden en vijfenzeventig cent. Door het teruglopend aantal studenten wordt de mensa dat jaar geconfronteerd met een nadelig saldo van vijftigduizend gulden. De Stichting Studentenvoorzieningen Eindhoven vult het tekort aan. Met ups en downs blijft het restaurant nog bijna een kwart eeuw open, maar in januari 2002 sluit de mensa voorgoed de deuren. Er is niet meer genoeg animo bij studenten om de eetgelegenheid in de Bunker draaiende te houden. De Universiteit past voor elke verstrekte maaltijd van acht gulden hetzelfde bedrag bij. En in de loop der jaren heeft de mensa er onbedoeld een sociale functie bij gekregen: veel oudere alleenstaanden prikken een vorkje mee. “Jammer”, zegt chefkok Claude Koopmans over de beslissing, maar hij is ook realistisch. “Er komen hier tegenwoordig nog maar zo’n tweehonderdvijftig studenten eten per dag. Ze kunnen tegenwoordig overal eten voor weinig geld. En ze zitten hier maar in een zaaltje.”

In de beginjaren is de inwendige academische mens nog een voorwerp van zorg voor de overheid. In de TU/e-archieven is een exemplaar te vinden van een heuse regeringsnota ‘Universitaire restauratieve voorzieningen’. Er worden cursussen vakbekwaamheid en algemene vorming voor kantinemedewerksters opgezet. De huishoudelijke dienst van de THE onder aanvoering van A.M. Lubbers voert de regie en het personeel staat voorlopig nog op de loonlijst van de instelling. Later wordt de deur op een kier gezet voor bedrijven als Cemsto, Van Hecke, Sodexho en Albron. Kantinekwesties zijn bijna zo oud als de Universiteit. De dagelijkse catering roept veel vragen op. Hoeveel kantines zijn er nodig? Zijn ze rendabel? Wie exploiteert ze? Wat schaft de pot? Is de verhouding tussen prijs en kwaliteit in orde? Moeten er koffiemokken komen in plaats van plastic bekers? Tot in de Universiteitsraad wordt er gediscussieerd over dergelijke knagende kwesties. Beleidsbeslissingen op kantinegebied worden aan de TU/e in de regel onderbouwd met de resultaten van grootscheepse publieksenquêtes en onderzoeken. Netjes uitgesplitst per kantine publiceert ''TH Berichten ''in 1977 een staatje met de gemiddelde dagverkoop van ‘enige belangrijke artikelsoorten’. Zo blijken er in het Auditorium per dag vijfhonderdvijfentwintig koppen koffie, achttien pakjes shag of sigaretten, honderdvijfenvijftig kroketten en bamiballen en driehonderdvijfenvijftig broodjes over de toonbank te gaan.

In de beginjaren is de inwendige academische mens nog een voorwerp van zorg voor de overheid. In de TU/e-archieven is een exemplaar te vinden van een heuse regeringsnota ‘Universitaire restauratieve voorzieningen’. Er worden cursussen vakbekwaamheid en algemene vorming voor kantinemedewerksters opgezet. De huishoudelijke dienst van de THE onder aanvoering van A.M. Lubbers voert de regie en het personeel staat voorlopig nog op de loonlijst van de instelling. Later wordt de deur op een kier gezet voor bedrijven als Cemsto, Van Hecke, Sodexho en Albron. Kantinekwesties zijn bijna zo oud als de Universiteit. De dagelijkse catering roept veel vragen op. Hoeveel kantines zijn er nodig? Zijn ze rendabel? Wie exploiteert ze? Wat schaft de pot? Is de verhouding tussen prijs en kwaliteit in orde? Moeten er koffiemokken komen in plaats van plastic bekers? Tot in de Universiteitsraad wordt er gediscussieerd over dergelijke knagende kwesties. Beleidsbeslissingen op kantinegebied worden aan de TU/e in de regel onderbouwd met de resultaten van grootscheepse publieksenquêtes en onderzoeken. Netjes uitgesplitst per kantine publiceert ''TH Berichten ''in 1977 een staatje met de gemiddelde dagverkoop van ‘enige belangrijke artikelsoorten’. Zo blijken er in het Auditorium per dag vijfhonderdvijfentwintig koppen koffie, achttien pakjes shag of sigaretten, honderdvijfenvijftig kroketten en bamiballen en driehonderdvijfenvijftig broodjes over de toonbank te gaan.

=== Alternatieve kantine ===

=== Alternatieve kantine ===