Studentenprotest

De Eindhovense studentenverenigingen hadden het voor elkaar gekregen dat een gezamenlijke mensa en een Algemene Ontmoetingsruimte (AOR) werden ondergebracht in het pand van het Eindhovens Studenten Corps aan de Parklaan, waarin ook de corpssociëteit Ilium gevestigd was. Op 14 april 1964 legde een brand dit pand, dat nog maar drie maanden daarvóór door DAF-president dr. H.J. (‘Meneer Hub’) van Doorne was geopend, in de as. Volgens prof.dr.ir. J.H. Blom, destijds president van de Senaat van het ESC, was er iets mis met de oliegestookte kachels. Bizar detail: alleen de schouw met schoorsteenmantel stond nog fier overeind. Deze brand leidde indirect tot de eerste studentendemonstratie aan de THE. De studentenverenigingen ESC, [[Demos]] en de ''Societas Studiosorum Reformatorum Eindhoviensis [[(SSRE)]] wilden namelijk na de brand opnieuw een gezamenlijke ruimte betrekken, waar ook ‘nihilisten’ (niet-verenigingsgebonden studenten) gebruik van konden maken. Maar het College van Curatoren onder voorzitterschap van ir. H.B.J. Witte had zijn eigen plannen. Een gezamenlijke mensa en AOR wilde men wel steunen, maar in zo’n gebouw zou geen plaats worden ingeruimd voor de sociëteiten van de verenigingen. De studenten namen deze ongemotiveerde stellingname niet en beraamden een protestplan. Besloten werd om de diesviering op 28 april te boycotten en die middag een grote demonstratie te houden. De actie werd tot in de puntjes voorbereid: er verscheen een compleet draaiboek. De Senaat van het ESC, in jacquet en met hoge hoed, liet zich in een calèche naar het Hoofdgebouw vervoeren. Daarachter trok een grote groep studenten vervolgens in de regen in processie rond het Hoofdgebouw. “Het verhaal gaat dat rector magnificus prof.dr. [[Posthumus K. | K. Posthumus]], die gestopt was met roken, op dat moment acuut weer aan de sigaret ging”, herinnert Blom zich. De actie had onmiddellijk succes. Direct na de diesviering riep Witte de pers bijeen en liet weten dat de curatoren hun bezwaren tegen een groot, gezamenlijk gebouw lieten varen. Op 8 mei werd met het uitgeven van een gezamenlijk persbericht door studenten en bestuurders de strijdbijl definitief begraven. Het concrete resultaat van de protestactie was de betonnen Bunker die een paar jaar later aan de John F. Kennedylaan zou verrijzen.