Meulenbroeks R.F.G.

‘Een fabelachtig musicus.’ ‘Een bevlogen muzikant.’ ‘Als de viola da gamba de koningin der instrumenten is, dan is hij de koning der bespelers.’ ‘Voor hem zou je een nieuw woord kunnen bedenken: gambomaan.’ De musicus om wie het gaat in deze recensiefragmenten, dr.ir. R.F.G. (Ralph) Meulenbroeks (*1967) vallen in zijn loopbaan nogal wat loftuitingen ten deel. Hij studeerde in 1991 cum laude af aan de faculteit Technische Natuurkunde, haalde (ook met lof) zijn diploma uitvoerend musicus contrabas aan het conservatorium in Maastricht en promoveerde in 1996 aan de TU/e cum laude op het proefschrift ''Molecular processes in expanding plasmas. ''Meulenbroeks is sinds een vijftal jaren professioneel uitvoerend musicus en treedt op in binnen- en buitenland. Tijdens de diesviering van de TU/e op 27 april 2006 in de Stadskerk St. Cathrien in Eindhoven speelde hij als speciale gast een tweetal stukken. Meulenbroeks groeide op in Riethoven, in de omgeving van Eindhoven. Vanaf zijn achtste speelde hij piano, en later (bas)gitaar en contrabas, wat zijn hoofdinstrument werd. Na de middelbare school ging hij technische natuurkunde studeren aan de TU/e. “Het is moeilijk te zeggen waarom”, vertelt hij. “Ik was goed in natuurkunde op school, maar andere dingen vond ik ook leuk. Hoeveel mensen maken op hun achttiende een bewuste keuze?” Meteen in het eerste jaar begon de spagaat tussen natuurkunde en muziek. “Het idee om naar het conservatorium te gaan speelde steeds door mijn hoofd. De decaan gaf als advies: ‘Waarom doe je het niet allebei?’ Dus ben ik het gaan combineren. Je hoefde in die tijd maar één keer collegegeld te betalen. Druk was het wel. Natuurkunde is echt een dagstudie van negen tot vijf, met al die practica en instructies die je niet uit een boek kunt halen. Als ik dan thuis kwam, ging ik de rest van de avond spelen. De muziektheorievakken volgde ik ’s avonds. Overdag deed ik in de pauzes gehoortraining met cassettebandjes. Dat zullen mijn medestudenten wel raar gevonden hebben. Ik was er fulltime mee bezig, had geen seconde rust.” De muziek trok, maar ook de natuurkunde bleef aantrekkelijk. “Ik heb een leuke stage gedaan over windenergie en een collegedictaat over astrofysica geschreven. Fysici zijn best leuke mensen. Ik ben genoeg interessante mensen tegengekomen om in het vak te blijven. Bovendien bleek de combinatie haalbaar. Ik hóefde niet te kiezen. Trouwens, natuurkunde en muziek zijn niet zo verschillend als veel mensen denken. Ze hebben alle twee te maken met gevoel. Mijn hoogleraar Daan Schram bijvoorbeeld is een heel intuïtief mens. Hij speelt ook muziek. Onder natuurkundigen is een hoog percentage muzikanten, heb ik me laten vertellen. Een van de stellingen in mijn proefschrift is dat het beoefenen van kunsten, ambachten en wetenschappen uit dezelfde inspiratiebron komt. Ik kon met net zoveel ''drive ''spectraallijnen meten als Brahms spelen. Met liefde, ik kan niet anders zeggen.”