IJzeren J. van

Wanneer Van IJzeren in 1958 de overstap maakt naar de jonge THE kiest hij voor zijn grote passie: de wiskunde. In 1958 wordt hij benoemd tot wetenschappelijk hoofdambtenaar. Prof.dr. [[Seidel J.J. | J.J. Seidel]], secretaris van de afdeling der Algemene Wetenschappen, omschrijft de kandidaat als een ‘begaafd wiskundige’, die zijn functie bij het CBS ‘zeker niet met tegenzin vervult, doch het als een bezwaar gevoelt dat hij te weinig op het gebied van de wiskundige wetenschap bezig is.’ Als een echte onderzoeker leert de onderafdeling der Wiskunde hem niet kennen, veeleer is hij een docent. Paardekooper: “Hij was vooral vaardig in de meetkunde en een goed docent die op studenten wat afstandelijk overkwam.” In een ''In memoriam ''schrijft prof.dr.[[Lint J.H. van | J.H. van Lint]] dat generaties studenten geprofiteerd hebben van Van IJzerens heldere presentatie van het vakgebied. Een aantal fraaie didactische staaltjes werden gepubliceerd in de ''American Mathematical Monthly. ''Volgens Paardekooper was Van IJzeren een ''liberal ''in de ware betekenis van het woord, een man met een grote eruditie en betrokkenheid: “Hij was de eerste voorzitter van het stafconvent, waarin hij de belangen van de medewerkers behartigde bij de hoogleraren.” De juristmathematicus is ook actief lid van de Remonstrantse Broederschap in Eindhoven en geïnteresseerd in theologie. Maar wiskunde blijft zijn grote liefde. In 1997 verschijnt zijn tweede boek ''Moderne planimetrie. ''De flaptekst bevat een soort liefdesverklaring aan de wiskunde: “Als ergens dwingende macht van een denkwijze naar voren komt, is het in de wiskunde. Daarnaast is er de onmiskenbare schoonheid van het vak. In het onderwijs zouden, naast het nuttigheidsaspect, deze twee aspecten altijd tot hun recht moeten komen.” Deze opvatting spoort wonderwel met een bekende uitspraak van de vooraanstaande wiskundige prof.dr. I.J. Schoenberg (*1903 - †1990): “A mathematical paper should either be beautiful, or else useful, preferably both.”