China

Van Lint bezocht China voor het eerst in 1989, in het kader van een uitwisselingsprogramma. Hij hield op verzoek van de Akademie voor Wetenschappen, gevestigd in Beijing, een paar voordrachten over codering aan de Xi ’An Jiao Tong universiteit. Er werd op dat moment gewerkt aan de vertaling in het Chinees van zijn boek over coderingstheorie. “Wij leverden volgens afspraak hoogleraren om een ''crash course ''van zeven weken te verzorgen in hun vakgebied. China was toen nog heel armoedig en primitief. De cursus was een enorm succes.” Van Lint kwam welbeslagen ten ijs; hij had de voorafgaande maanden Chinese les genomen. “Na een paar maanden studie konden mijn vrouw en ik al een heleboel verstaan. Het leren lezen van Chinese karakters duurt veel langer. Het feit dat ik geprobeerd had om wat Chinees te leren werd enorm gewaardeerd.” Bij het honderdjarig bestaan van Xi ’An Jiao Tong in 1996 werd Van Lint, inmiddels rector magnificus, als enige Westerse gastspreker uitgenodigd. De feestelijkheden werden gevierd in een stadion dat gevuld was met vijfendertigduizend gasten. In 2003 kijkt Van Lint terug op deze gebeurtenis: “In totaal stonden er twintig sprekers op het programma, waaronder rectoren van Chinese universiteiten. Er waren drie buitenlandse gasten: een Japanner, een Koreaan en ik. Alle sprekers zaten op een verhoogd podium. De tolk, een jong meisje van in de twintig, op van de zenuwen, schrok toen ik haar meedeelde dat ik mijn verhaal in het Chinees wilde houden. Ze was bang dat niemand daar een woord van zou verstaan. Ik had mijn verhaal uitgetypt en vaak geoefend met Margie Li, een Chinese promovenda uit Eindhoven. Ik ken het verhaal nog uit mijn hoofd. Het hele stadion brulde van het lachen toen ik mijn eerste zin uitsprak ‘Geachte meneer de rector’. Er werd daverend geapplaudisseerd. Ik maakte mijn eerste zinnen af en er kwam weer applaus. Toen ik bleef doorgaan in het Chinees werd het doodstil. Mijn vrouw was op van de zenuwen. De Chinese vrouw die naast haar zat zei dat het heel goed te verstaan was. Aan het eind van mijn speech had ik op advies van Margie Li een bombastische zin ingevoegd. ‘Moge de bloem van onze vriendschap nog mooier bloeien.’ De tent werd afgebroken! Na afloop wilde iedereen Chinees met me spreken.” Van Lint werd in 1998 benoemd tot erehoogleraar aan deze Chinese universiteit.