Roumen H.P.J.M.

Het feit dat ik Prins Carnaval van de TU/e en later voorzitter van de [[Personeelsvereniging]] werd, heeft veel invloed gehad op mijn loopbaan. In 1982 werd ik benaderd met de vraag of ik voorzitter van de Hogeschoolraad wilde worden. De voormalige voorzitters waren na hun afscheid van de HR in een leidinggevende functie terechtgekomen, dus vanuit loopbaanperspectief voelde ik me vereerd. Maar op de inhoud van de functie verkeek ik me aanvankelijk nogal. Ik had me niet gerealiseerd dat ik voortaan bij de vergaderingen van het College van Bestuur aanwezig zou zijn en dat een aantal besluiten niet genomen kon worden zonder mij. Ik raakte in september 1982 overwerkt, heb me door de laatste maanden van het jaar gesleept en ging in het nieuwe jaar voor drie maanden uit de running. Tijdens die drie maanden heb ik veel steun gehad van studentenpsycholoog [[Rogier A. | Anneke Rogier]]. Het was de moeilijkste periode in mijn leven, maar achteraf gezien de meest leerzame. Ik was rond de vijfendertig en was het type workaholic dat nooit geleerd had om nee te zeggen. Ik ben daarna wat harder geworden voor mijn omgeving. In april kwam ik terug en toen ging het crescendo. In de HR kwamen zwaarwegende onderwerpen aan de orde. Toentertijd, onder de Wet Universitaire Bestuurshervorming, vormde de HR samen met het CvB het bestuur van de THE en had dus meer macht dan nu het geval is. Vergaderingen begonnen ’s maandags om vier uur; om kwart voor zes aten we wat in de mensa en om zeven uur gingen we weer verder. Ik herinner me dat ik soms tegen tienen de deuren dichtdeed om te zorgen dat we nog een quorum hielden. Van nature ben ik een man van het compromis. Het waren soms echte veldslagen en het was mijn rol om als buffer op te treden tussen het CvB en de HR.

Het feit dat ik Prins Carnaval van de TU/e en later voorzitter van de [[Personeelsvereniging]] werd, heeft veel invloed gehad op mijn loopbaan. In 1982 werd ik benaderd met de vraag of ik voorzitter van de Hogeschoolraad wilde worden. De voormalige voorzitters waren na hun afscheid van de HR in een leidinggevende functie terechtgekomen, dus vanuit loopbaanperspectief voelde ik me vereerd. Maar op de inhoud van de functie verkeek ik me aanvankelijk nogal. Ik had me niet gerealiseerd dat ik voortaan bij de vergaderingen van het College van Bestuur aanwezig zou zijn en dat een aantal besluiten niet genomen kon worden zonder mij. Ik raakte in september 1982 overwerkt, heb me door de laatste maanden van het jaar gesleept en ging in het nieuwe jaar voor drie maanden uit de running. Tijdens die drie maanden heb ik veel steun gehad van studentenpsycholoog [[Rogier A. | Anneke Rogier]]. Het was de moeilijkste periode in mijn leven, maar achteraf gezien de meest leerzame. Ik was rond de vijfendertig en was het type workaholic dat nooit geleerd had om nee te zeggen. Ik ben daarna wat harder geworden voor mijn omgeving. In april kwam ik terug en toen ging het crescendo. In de HR kwamen zwaarwegende onderwerpen aan de orde. Toentertijd, onder de Wet Universitaire Bestuurshervorming, vormde de HR samen met het CvB het bestuur van de THE en had dus meer macht dan nu het geval is. Vergaderingen begonnen ’s maandags om vier uur; om kwart voor zes aten we wat in de mensa en om zeven uur gingen we weer verder. Ik herinner me dat ik soms tegen tienen de deuren dichtdeed om te zorgen dat we nog een quorum hielden. Van nature ben ik een man van het compromis. Het waren soms echte veldslagen en het was mijn rol om als buffer op te treden tussen het CvB en de HR.

=== Buiten de deur ===

=== Buiten de deur ===