Brontekst bekijken

Ir. N.E. (Nicole) Botterhuis (*1979) koos in 1997 voor de opleiding biomedische technologie (BMT), die de TU/e in dat jaar in nauwe samenwerking met de Universiteit Maastricht was begonnen. Een modale studente was ze niet: ze was actief in de opleidingscommissie en de wetenschapwinkel, was mede-organisator van de introductieweek en zat in de Faculteitsraad. Ze haalde in 2003 haar ingenieursdiploma en doet nu als promovendus onderzoek op het raakvlak van chemie en '''nanotechnologie.''' Nicole is bestuurslid van PromoVE, de belangenvereniging van promovendi aan de TU/e. 

“Ik kom uit Haaksbergen in Twente. Ik wilde lerares worden. Maar het was nota bene mijn onderwijzer in de achtste klas van de basisschool die me dat afraadde: ‘Dat is een flutbaan. Jij kunt veel meer geld verdienen.’ Toch blijf ik het leuk vinden om mensen dingen uit te leggen. Net als mijn twee zussen mocht ik naar het VWO. Ik vond wiskunde, natuurkunde, biologie en scheikunde geweldig. Mijn ouders hoefden me helemaal niet te stimuleren om door te leren. Ik zat thuis altijd sommen te maken. Op school kwam het dilemma: wat ga ik studeren? Mijn natuurkundeleraar zei dat hij heel boos zou worden als ik niet de techniek in zou gaan. Ik heb gezocht en gezocht, maar ik kon niks vinden wat ik leuk vond. Ik ging kijken bij de faculteiten Materiaalkunde in Delft en Chemische Technologie in Twente. Maar die chemie trok me in die tijd niet zo: ik was geïnteresseerd in hoe de mens in elkaar zat. Toen kreeg ik een advertentie onder ogen over de nieuwe opleiding BMT in Eindhoven. Een technische studie over de mens; dat leek me perfect. Dat nieuwe vond ik wel spannend en ik schreef me in. Na de introductie gingen alle eerstejaarsstudenten met een bus naar Maastricht en we kregen daar een dik studieboek cadeau. Toen kregen we in de gaten dat we iets bijzonders waren. Onze docenten kwamen uit veel verschillende disciplines. Ze leefden voor hun vak en gaven heel motiverend college. Voor ons was alles nieuw, maar dat gold ook voor hen. Ze moesten soms vissen naar ons niveau. We waren een heel gemotiveerde lichting, met een heel hoog propedeuserendement. Natuurlijk had het er ook mee te maken dat we vooraf te horen kregen dat je wel een bolleboos moest zijn om succes te hebben in deze studie. We kregen te maken met nieuwe onderwijsvormen, zoals projectgestuurd onderwijs. Een nadeel daarvan vond ik dat je altijd bezig was met bekende thema’s. Nieuwe dingen onderzoeken vind ik juist leuk. Ik voelde me toen al meer onderzoeker dan ingenieur. De techniek van het menselijk lichaam interesseerde me, niet zozeer hoe een MRI-apparaat in elkaar zit. Ik heb stage gelopen bij een onderzoeksteam in het ziekenhuis van Maastricht. Af en toe vroeg ik me af of ik wel genoeg wist, maar van de andere kant: een student medicijnen heeft geen onderzoekscomponent in z’n opleiding. Die is bezig met spieren leren kennen en leren snijden. Ik heb in Maastricht gemerkt dat je als BMT’er dwarsverbanden kunt leggen. Ik zag bijvoorbeeld hoe ze in het ziekenhuis de wijdte van een oogpupil nog op een traditionele manier bepaalden, bij wijze van spreken met een lineaal. Ik wist dat een BMT-hoogleraar voor zijn onderzoek naar het samentrekken van het ventrikel in het hart een systeem had ontwikkeld om automatisch de oppervlakte daarvan te meten. Ik heb ze in het ziekenhuis op die methode opmerkzaam gemaakt. 

'''Zürich'''

De BMT-opleiding is breed. In het begin dacht ik dat ik alle opties nog wel open zou kunnen houden, maar een student moet een keuze maken. Toen ik dat eenmaal gedaan had, werd het steeds leuker. Ik vond ''drug delivery systems ''erg interessant. In de groep van prof.dr. '''E.W. (Bert) Meijer''' wordt gewerkt aan een dendrimeer, een groot molecuul waarin je een geneesmiddel als het ware kunt opsluiten om het op een precieze plaats in het lichaam weer los te laten. Ik ben in december 2003 in de groep van Bert Meijer afgestudeerd, na een externe stage aan de Eidgenössische Technische Hochschule in Zürich. In beide projecten lag de nadruk op het ontwikkelen van medicijnafgifte-systemen. Het project in Zürich was gericht op polymeerbolletjes die medicijnen voor diabetici afgeven bij een verhoogde glucoseconcentratie. Mijn afstudeerproject ging over medicijnafgifte uit poreuze silica bolletjes. Uiteindelijk heb ik gemerkt dat het in het onderzoek niet zoveel uitmaakt met welke materialen je werkt. De onderliggende gedachte is veel belangrijker: hoe los je een bepaald probleem op en welke onderzoeksmethoden heb je tot je beschikking? Ik ben nu aan het promoveren, zoals het merendeel van de afgestudeerde BMT’ers. Achteraf kun je constateren dat BMT een echte onderzoeksopleiding is. Als je verder wil met onderzoek is het toch wel handig om gepromoveerd te zijn. Ik doe mijn werk in de groep van Meijer en word begeleid door dr. Rint Sijbesma. Mijn promotieonderzoek ligt op het grensvlak van chemie en nanotechnologie. Scheikunde is heel interessant en onmisbaar voor veel biomedische toepassingen, maar toch mis ik het verder helpen van de medische wetenschap. Bio-nano, dat lijkt me een mooie richting voor mij. Het ontwikkelen van biosensoren voor medicijnafgifte-systemen, dat zou geweldig zijn. Ik heb nog te weinig nagedacht of ik hierna in de academische wereld verder wil of in het bedrijfsleven. Aan de ene kant geeft de academische wereld je veel vrijheid om te onderzoeken wat je wilt, maar het staat vaak nog erg ver af van de toepassing. In een bedrijf ben je gedwongen naar een toepassing toe te werken, maar dan ben je helaas wel overgeleverd aan de grillen van hogerhand. Dat probleem kun je natuurlijk voorkomen door zelf hogerhand te zijn! Voorlopig ben ik nog twee jaar bezig met mijn promotie. Misschien komen er intussen nog wel hele andere dingen op mijn pad. Ik ben nu bestuurslid van PromoVE, de belangenvereniging voor promovendi aan de TU/e en vertegenwoordig Eindhoven in het nationale promovendi-netwerk. Ik vind het ontzettend leuk om met beleid en politiek bezig te zijn. Hoewel ik misschien niet de meest politiek correcte persoon ben. Ik zeg te vaak direct wat ik vind…”